รัตติกาลลวงรัก

“คุณกริม อ้อ ไม่สิ ผมต้องเรียกคุณว่ากานต์สินะ”น้ำเสียงแหบแห้งที่ดังมาจากห้องนั่งเล่น ทำให้เท้าของพีชญาชะงัก

“มีธุระอะไร”

เสียงพี่กานต์!!

“ผมเป็นตัวแทนสภา มาถามว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับ”

“แผนผมใกล้สำเร็จแล้ว รออีกสักเดือนสองเดือนคงรู้ผล”น้ำเสียงเย็นชาจากที่กานต์ที่เคยไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้น พีชญาพาตัวเองไปใกล้ประตูมากกว่าเดิม แม้จะดูเหมือนเสียมารยาท แต่เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องฟังเรื่องนี้ต่อให้ได้

“แค่ผู้หญิงคนเดียว ฉุดมาซะก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นต้องทำโน่นทำนี่เสียเวลาไปตั้งสองปี”

พีชญาตัวชาวาบ...

ภาวนาให้คนที่น้ำเสียงแหบแห้งนั่นพูดถึงจะไม่ใช่เธอ

“คุณควรจะพูดจาให้เกียรติพีชบ้างนะ อย่างไรซะเธอก็เป็นว่าที่...”

“คิดว่าเธอจะยอมหรอ ถ้ารู้ว่าคุณหลอกลวงเธอมาตลอดสองปี”ชายน้ำเสียงแหบแห้งสวนกลับโดยไม่รอให้กานต์พูดจบ

ไม่จริง...

พีชญาทรุดลงกับพื้นในวินาทีนั้น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!